Bezoek aan Casa dei Bambini

Lisha Schilders, leerkracht van Montessorischool Weert, heeft onlangs in Rome de allereerste montessorischool bezocht. Lees hieronder een verslag van haar bezoek.

Het is woensdagmorgen, ergens rond een uur of negen in de ochtend, rustig geniet ik van mijn versgebakken broodje. Ik ben inmiddels voor de derde dag in Rome, en heb alle toeristische trekpleisters al wel een beetje gehad. Vandaag wordt het mijn dag, althans daar hoop ik op. Toen mijn vriend weken geleden begon over een stedentrip naar Rome had ik er nog niet veel zin. Ik was er al een aantal keer geweest, en wilde liever naar een andere plaats. Tenzij, we ook een dag naar een montessorischool gingen. Natuurlijk het liefst naar Casa dei Bambini. Dat was voor hem geen probleem. Samen probeerden we meerdere malen contact te leggen, helaas zonder succes. We besloten toch te gaan. Inmiddels zijn we deze woensdagochtend vertrokken en bevinden we ons in de bus die ons zal brengen naar de bekende muur, met daarop nog de oude grijze letters 'Casa dei Bambini'.



De busrit brengt ons even buiten het centrum van Rome. Het staan niet aangegeven en het is even zoeken tot we het gevonden hebben. Buiten bevindt zich een klein gouden bordje.



Na het lezen van het informatiebord komen we in een soort binnentuin. En daar, aan de rechterkant, daar zie ik de bekende muur. Enthousiast storm ik eropaf voor een foto. Doel behaald zou je zeggen?! Maar dan hoor ik achter de ramen geluid, het geluid van kinderen. Het prikkelt mij en ik probeer op alle mogelijke manieren naar binnen te kijken. Helaas, ik kan op geen enkele manier een glimp opvangen. We besluiten plaats te nemen op een trap en even wat te drinken. Dan zien we een vrouw richting de enige ingang van het klaslokaal lopen. Het is een grote bruine deur. We lopen zonder dat ze het echt doorheeft mee. Na een klik op een bel wordt de deur opengedaan. Heel snel verdwijnt de vrouw weer en gaat de deur ook even snel weer dicht. Balen, nog steeds niks gezien. Op het moment dat ik alweer wil vertrekken, besluit mijn vriend om toch een poging te gaan doen om te zorgen dat ik binnen kan komen. Hij belt aan. Opnieuw gaat de deur een klein beetje open, nieuwsgierig kijk ik naar binnen. De vrouw probeert ons vriendelijk maar ook dringend te verzoeken om te gaan. Ze mogen niemand binnenlaten zonder afspraak. Ze geeft ons een e-mailadres en wil de deur sluiten. Nog net op tijd kan mijn vriend op zijn mobiel laten zien dat wij met dit e-mailadres al meerdere malen contact hebben opgenomen vanuit Nederland. Nogmaals proberen we op een vriendelijke toon te vragen of het mogelijk is om het klaslokaal te mogen bekijken. Het duurt even, en we moeten nog even buiten wachten, maar ze laat het toe dat we even binnen mogen als de kinderen zijn lunchen. Natuurlijk, we wachten! Even later mogen we binnen. We worden door iemand in de gaten gehouden, maar mogen alles bekijken en foto's maken.



Ik loop door het lokaal en probeer alles te zien, voelen en vooral te genieten. Mijn vriend maakt ondertussen overal foto's van. Voorin, nog vóór het lokaal is een klein halletje, dit is vooral indrukwekkend door alle foto's die nog echt van vroeger zijn. Het lokaal zelf is oud, maar alle montessoriwerkjes zijn er terug te vinden. En ondanks dat alle soorten kasten door elkaar staan en niet alles nieuw is, is het prachtig.

          

Met een grote glimlach verlaat ik even later het lokaal. Terug in de binnentuin sta ik opnieuw voor de muur, met een nog grotere glimlach. Ik was er! Ik was op de plek waar de eerste montessorischool is ontstaan!

Lisha Schilders